Zeehonden spotten op de Westerschelde

Najaar, start packrafttijd. Er is weinig regen gevallen dit najaar wat zorgt voor lage waterstanden in de Ardeense rivieren. Plan B is vlak water in Nederland: de Westerschelde.

Zaterdag hebben we een stuk Verdronken Land van Saeftinge verkend, zondag de Plaat van Ossenisse. Kleine packrafts dobberen tussen grote oceaanreuzen.

Een oostenwind zorgt voor lage temperaturen. De mensen die we tegenkomen op het strand vragen of het niet te koud is om te varen en of we rekening houden met de stroming. Ze lijken packraften in deze condities extreem te vinden?

Terug op het strand blijkt dat het altijd extremer kan. Een man kleedt zich uit en loopt in z’n zwembroek naar het water. Hij laat een hoopje kleren en z’n schoenen achter op het strand. Na een minuutje wennen aan het koude water neemt hij een duik. Geen dry-suit, geen wet-suit, geen bierbuik met isolerend vet. Een kwartier later staat hij gezond weer op het strand. Verbazingwekkend.

En de zeehonden… die verkozen zwemmen boven zonnen op een winderige zandplaat. Een stuk of tien zeehondenkopjes hebben we boven het water uit zien komen. Zijn wij nieuwsgierig om zeehonden te zien of zijn de zeehonden nieuwsgierig naar deze opblaasbare indringers?

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Packraft upgrade

Kajak ruggesteun

De redenen voor deze wijziging:
1. Beter stuurgedrag als gevolg van meer druk op de voorkant van de packraft. Grotere druk ontstaat doordat je net iets verder naar voren zit wat niet mogelijk is met het opblaaskussen van Alpacka.
2. Meer comfort doordat je niet meer tegen de harde rand van de achterkant van de cockpit zit.

De nieuwe ruggesteun weegt 260 gram, de originele opblaasbare ruggesteun van Alpacka weegt 54 gram.

Stap-voor-stap:
De basis voor deze kajak ruggesteun komt van Decathlon. We hebben het zitvlak van dit zitje verwijderd en de ruggesteun bewerkt met een soldeerbout. Het resultaat:

De meegeleverde bevestigingen werken niet in de packraft. De gespen hebben we afgezaagd en vervangen door korte spanbanden. De spanbanden worden bevestigd aan de kniebanden in de packraft:

Het zitje heeft de neiging om tijdens het varen af te zakken. Om dit tegen te gaan hebben we een ring gemaakt aan de onderkant van de ruggesteun. Met een touwtje wordt die omhooggetrokken in de packraft. Twee foto’s zeggen meer dan uitleg met woorden:

Packrafting Schweiz

Ingrediënten voor een weekend vol met waterplezier:
– Mooie omgeving, liefst met herfstkleuren.
– Fijne mensen die meegaan.
– Zon!
– Genoeg water in de rivier en voldoende stroomversnellingen.
– Een houtvuur om ’s avonds weer op te warmen.

Laat dat nu helemaal zijn goedgekomen op de Vorderrhein en Hinterrhein in Zwitserland.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Film

21 amfibieën op de Semois

Voorjaar, het is weer tijd voor het jaarlijkse packraftweekend met de Vlaamse vrienden van Hiking Advisor. Komend weekend zijn we te vinden op de Semois.
We hebben onze drysuits mee. Bij wijze van experiment gaan we die ook als regenpak gebruiken, mocht dat nodig zijn. Natuurlijk is dat nodig: bij vertrek regent het, dus we hijsen ons in de zweetpakken en wandelen naar het instappunt.

De rugzakken gaan af, we eten iets en blazen onze packraft op. De groene wei wordt opgefleurd met gele, rode, groene en blauwe boten. De eerste “stroomversnelling” is al te zien vanaf het instappunt wat de twijfel aanwakkert bij een paar beginners.

Een paar kilometer verderop is de dam bij Cugnon. Na inspectie en uitleg van Joery en Willem gaat een groot deel van de groep er varend overheen. “Het valt toch wel mee, hoe groot is de kans dat je moet zwemmen daar?” Op het moment dat de vraag gesteld wordt, lijkt die kans zeer klein. Een paar minuten later dobbert er toch iemand in het water.

Tijdens de pauze maken we een kleine klim naar het uitzichtspunt en de grotten van Saint-Remacle. Het is nu nog maar een kort stukje peddelen naar de bivakplaats.

We leren er een aantal dingen: Een zak kooltjes meenemen om te kunnen barbecueën is een goed idee voor een weekendje weg. Er zijn vele manieren om te bivakkeren, met de tent, met de tarp, of gewoon met een packraft, wat hout en een stuk aluminiumfolie.
Regendruppels en de eerste muggen worden verjaagd door het kampvuur. Samen rond het vuur worden culturele verschillen en praktische tips besproken. We weten nu bijvoorbeeld waarom Debbie ‘ne Hollander meeneemt het bos in.

We worden wakker in de mist die al snel oplost als de zon eenmaal begint te schijnen. We varen verder met prachtig weer. Tussen Dohan en Bouillon eten we in een heerlijk zonnetje. Het laatste stuk varen maken we één grote drijvende cirkel met alle 21 packrafts, wat maar nèt past in de Semois. Aangekomen in Bouillon bouwen we een toren van Pisa met zoveel mogelijk packrafts.

Hiking Advisor, dank weer voor het organiseren van dit gezellige weekend.

Het idee van het statief is gebaseerd op het statief van the Deliverance team. Een prachtig idee, tack!

Semois bij Bouillon: waterhoogte 71 cm en debiet 19 m3/s

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Video

Chez Bertrand, la deuxième fois cette année

Als de laatste buien de regio uitdrijven, rijden we naar onze zuiderburen. Afgelopen voorjaar zijn we gestart met de GR571, Vallée des Légendes. Met de kleurende blaadjes en een paar dagen mooi weer in het verschiet een mooie gelegenheid een stuk verder te lopen langs deze route.

We laten de auto achter in Trois-Ponts en lopen het eerste stuk langs de Salm. Kunnen we mooi even spieken hoe deze loopt, als we de beek later deze week nog willen bevaren.

De eerste avond komen we tot een pijnlijke ontdekking: de gasbrander begeeft het. We eten lauwe macaroni en hebben helaas geen mogelijkheid meer om ’s ochtends warme thee te maken.

Vanuit Gouvy gaan we de volgende ochtend terug naar de auto. Voor de tweede keer dit jaar eten we ’s avonds bij Bertrand, de bekende, lokale frieterie in Trois-Ponts. Zoals altijd is het er druk.

De dag erna staan we om tien uur te wachten op het station. Twintig over tien gaat de trein naar Vielsalm. Om negentien minuten over tien wordt er iets omgeroepen. “Le train à Luxembourg […] de dix heures vingt […] Excusez-moi” We missen iets van deze zin. Ze zegt iets over de trein die wij willen hebben, maar wat precies ontgaat ons. We wachten nog vijf minuten en lopen dan terug het station binnen. Waar eerst nog drie andere mensen wachtten, is het station nu leeg. We vinden toch nog iemand van het spoor die ons weet te vertellen dat de trein niet gaat.

Over twintig minuten gaat er misschien een bus. Dat wil zeggen dat volgens het boekje lijn 142 vertrekt, maar op het bord staat alleen lijn 42a. Gelukkig komt die wel en rijdt hij ook nog naar Vielsalm.

Voor Ardense begrippen is de Salm smal en snelstromend. In tegenstelling tot de meeste andere rivieren wordt hier niet met huur-kano’s gevaren. Er worden dan ook geen omgevallen bomen opgeruimd. We beleven een aantal uren plezier aan het varen. We komen zeven drijvende voetballen tegen en moeten zes keer uitstappen om onze packraft om te dragen. Eénmaal vinden de koeien ons zo interessant, dat ze een meter of tweehonderd met ons meerennen.

Debiet Salm: 3.2 m3/s Dit is net voldoende om te packraften. We zijn niet vast komen zitten, maar hebben wel regelmatig de bodem geraakt.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Bibliografie

GR571, Vallées des Légendes Amblève, Salm, Lienne
Topo-Guide du Sentier de Grande Randonnée
ISBN 2-9600450-6-8

IGN Carte Topographique, 1:50 000, No 55: Durbuy
IGN Carte Topographique, 1:50 000, No 56-56A: Sankt Vith

Apekooi op de Swalm

Zondagmiddag, half oktober. Het is 23C in de Bilt, de hoogst gemeten temperatuur sinds de mens begonnen is met het bijhouden van dit lijstje in 1901.

Het is een mooie middag om te varen op de Swalm. Eén van de weinige stukjes natuur in Nederland waar de mens niet aktief zijn stempel op drukt.

De Swalm voelt als apekooi op de basisschool. Een hoge mate van flexibiliteit is gewenst.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Route

Vanaf het station in Swalmen loop je in drie kwartier naar de instap bij de grens met Duitsland. Verwacht veel omgevallen bomen, je mag regelmatig uit de boot. De afvaart duurt daarom langer dan je zou denken.
De waterhoogte was 37 cm tijdens onze vaart.

Hoe tem je een groene Llama?

‘Bitter water’, denk ik, als ik een mond vol water uit de Markkleeberger See doorslik. Waarom werkt dat reptielenbrein toch zo snel en zo goed? Waarom duurt het even voordat de meer intelligentere delen van je hersenen het overnemen? We zijn in het Kanupark Markkleeberg waar ze 10000 liter water per seconde door een betonnen goot pompen. Geen mens drinkt zo snel.

Nog een paar witte schuimkoppen voor ik door de stroming uitgespuugd wordt in het rustige meertje. Vanochtend begon onze packraft cursus met het oefenen van verschillende peddelslagen. Na de basis peddelslagen heeft onze instructeur, Jurgen, ons meegenomen naar het grasveldje om te oefenen met de throwbags en uitleg te geven hoe je iemand kan redden. Natuurlijk blijft het niet bij oefenen op het droge. De zon begint goed te branden op onze drysuits, we mogen het water in om af te koelen. ’s Middags gaan we weer de boot in om het geleerde in de praktijk te brengen. “Het geleerde” bevat niet alleen de peddelslagen, ook het zwemmen.

Kanupark Markkleeberg ligt aan de Markkleeberger See in de buurt van Leipzig. Het is een open kolenmijn geweest zoals je die meer kan vinden in dit deel van Duitsland. De kolenmijn is volgelopen met grondwater en uitgebouwd tot een recreatiegebied. Het Kanupark was eigenlijk bedoeld voor de Olympische zomerspelen van 2012. Uiteindelijk zijn deze spelen in London gehouden en doet het park dienst als trainingslokatie. Het bestaat uit een 130 meter lange trainingsbaan en een 270 meter lange wedstrijdbaan. De trainingsbaan wordt voornamelijk gebruikt om te leren kayakken. De wedstrijdbaan wordt gebruikt als familieuitje met grote rafts of door playboats.

Om te leren packraften is de trainingsbaan goed geschikt. Je kunt er goed oefenen met kehrwasser, walzen, stufe, etc. De wedstrijdbaan is vooral overleven. Er is één rustpunt in deze 270 meter lange aaneenschakeling van schuimend en persend water. Goed voor een stevig gevulde dag waterpret.

Film

*) Het likken aan de lens is een bekende truuk om de druppels minder aan de lens te laten plakken.

Thigh straps voor in de packraft

Om betere controle over onze packrafts te krijgen, hebben we thigh straps gemonteerd.

Goede (maar oude) handleidingen om thigh straps te maken en monteren vind je bij: The Roaming Dials – Thigh straps how to en Things to luc at – Pimp my packraft.

In tegenstelling tot wat gemeld wordt op bovenstaande websites hebben we wel grab-loops van Alpacka gebruikt: een gesprek met de importeur in de EU leerde ons dat de grab-loops (mits op de juiste manier gelijmd) 175 kg kunnen houden. Zij hebben meerdere thigh straps gemonteerd en geen problemen ermee ervaren. Let op dat je de goede lijm gebruikt en op de goede manier verlijmd!

In 2012 hebben we ook grab-loops gemonteerd, zie artikel: Bagage bevestiging maken aan packraft. Voor de nieuwe grab-loops hebben we dezefde procedure gevolgd op één kleinigheid na: Vlak voor het samendrukken van de grab-loop op de boot, hebben we de grab-loop al een paar seconden voorverwarmd. De lijm wordt dan weer iets kleverig, waardoor hij meteen aan de boot hecht. Vooral voorin de boot is dat erg fijn.

Update
Ondertussen hebben we twee verbeteringen doorgevoerd:
1. Omdat de gesp groter was dan de breedte van de riem, slipte hij elke keer een beetje door. Aan het eind van een dag gebruik was het zover doorgeslipt dat het bijna onbruikbaar is. We hebben dit opgelost door de riem te vervangen door een kant-en-klaar exemplaar van Sea-to-Summit, die ook nog eens goedkoper zijn.

2. Omdat de beenlussen verlijmt zijn aan een flexibele boot, zat er veel speling op. Tijdens het gebruik betekent dat dat je gaat inhangen, je knie naar binnen beweegt en pas 10cm later de boot begint te volgen. Tijdens onze packrafttrip naar Zwitserland zagen we dat een kleine dwarsverbinding met de boot zorgt voor veel directer volgen.

Bogs, moorland and a dinghy on the Dee

“We zijn op tijd vertrokken en hebben een goede staartwind. Onze navigatiecomputer geeft aan dat we een kwartier voor de normale aankomsttijd zullen landen op Aberdeen”, aldus de gezagvoerder van de KLM. In realiteit stonden we pas vijf uur later op het vliegveld van Aberdeen: het Schotse weer bedekte het vliegveld met een dikke deken van mist, waardoor we zijn doorgevlogen naar Glasgow. Daarna is het nog drie uur naar Aberdeen met de bus.

Eigenlijk is het best goed weer hier. Er hangt dikke mist rond Aberdeen, maar in de rest van Schotland is het zonnig. Een dag later dan gepland stappen we uit de trein in Aviemore. In een klein zonnetje lopen we naar het begin van de Lairig Ghru.

Lairig Ghru.

De Lairig Ghru is één van de paden die de Cairngorms van noord naar zuid doorsteken. We gaan een paar dagen door de Cairngorms lopen, waar de river Dee ontspringt. Daarna blazen we onze packrafts op, om over deze rivier bijna honderd kilometer terug naar zee te peddelen.

“You are going to do what? Walk from here to the Dee and then paddle back to sea? Haha, I feel better already!”

We eindigen de dag in een miezelregen net achter de Pools of Dee. Als rond een uur of negen de schemer langzaam in begint te vallen, zien we twee vrouwen en een hond aan komen lopen. Ze zijn vandaag vertrokken uit Aviemore, om naar Devil’s End te lopen en terug. Misschien toch een beetje te ver voor één dag, vertellen ze lachend. “Nee, we gaan niet overnachten, morgen moeten we weer naar het werk.” Ze hebben nog genoeg te eten en ze hebben een stevige zaklamp mee. Als ze maar langs de Pools of Dee zijn voor het donker is, want daarna is er een goed pad terug naar Aviemore. Het enige wat ze missen zijn hondekoekjes. Hond Skye heeft de hele dag nog niets gegeten. Ze vragen naar onze plannen en barsten dan in lachen uit: “You are going to do what? Walk from here to the Dee and then paddle back to sea? Haha, I feel better already!” Als wij in onze slaapzak rollen, lopen zij verder naar Aviemore.

Hoen.

The famous day two, waarin de spieren van zich laten horen, wordt vergezeld door the famous grouse. Overal zien we de Schotse hoenen, in het echt een stuk minder elegant dan de whisky reclame uit 2008. Vandaag is er geen wolkje aan de lucht en ’s avonds zien we dan ook wat roder dan normaal. Nee, zonnebrand hebben we niet meegenomen.

Een aantal keren zien we mensen van het National Trust for Scotland, zo ook als we na de Cairngorms aankomen bij Mar Lodge. Deze meneer van het National Trust is bezig met het onderhoud van het landgoed en neemt even de tijd om een praatje te maken. Hij vraagt naar onze plannen en vertelt over de afgelopen winter. Zijn enthousiaste manier van vertellen verraadt dat hij trots op Schotland en trots is op zijn werk hier. Hij wenst ons veel plezier en succes, en stapt dan weer op zijn quad.

Mar Lodge.

Bij Victoria Bridge blazen we de packraft op. Even waren we bang dat onze planning te krap was. Een halve dag zijn we verloren door het uitwijken van het vliegtuig, maar door het prachtige weer zijn we sneller dan verwacht door de Cairngorms gelopen. Het moet nog steeds haalbaar zijn om tot zee te peddelen. De Dee is hier breder dan we gedacht hadden, er staat genoeg water en zelfs op de brede stukken is er nog stroming. Het valt niet zo op als je aan het varen bent, maar stiekum helpt de stroming meer dan verwacht. Snel zijn we Braemar voorbij en moeten we naar de kant. Net na Braemar is een hek over de Dee gemaakt om het wild te weren. In ons gidsje stond dat er een gat in het hek zou zijn ter grootte van een kajak, maar dat gat is al gerepareerd. Wij gaan uit het water, tillen onze spullen over het hek en stappen weer in.

Onverwacht snel komen we aan bij Invercauld Bridge, klasse 3 volgens ons gidsje. Zoals ons geleerd is, stappen we uit om de stroomversnelling te scouten. We overleggen even welke lijn we willen varen en proberen de markeringen in onze hoofden te prenten: “Net rechts langs het grote rotsblok in het begin, dat is het poortje. Dan de grote V van rustig water volgen en rechts van die grote witte schuimkop blijven.” Later zullen er nog een paar grote stroomversnellingen volgen. Wij vinden ze allemaal erg leuk en goed te doen.

Packrafting river Dee.

“Hi there, how are you? Was it you, who have been camping on the riverbank a few hunderd meters back? Beautiful spot, good choice!”

Aan het begin van de Dee is de rivier rustig en breed. Na Ballater wordt het iets smaller en zijn er meer stroomversnellingen. Daar zijn ook de vissers, in bijna elke bocht staan er wel één of twee. De oever van de Dee is versierd met kleine hutjes. Sommigen blinkend nieuw, anderen vallen bijna van rottigheid uit elkaar en bijna allemaal hebben ze een houtkachel. Door het grote aantal vissers vinden we het lastig om een plekje voor onze tent te vinden. Als we op een koude, regenachtige dag dan eindelijk onze tent neerzetten langs de kant zijn we erg blij om eindelijk even droog te zitten en wat te kunnen eten. Het nadeel van slecht weer, we nemen bijna geen pauze en eten te weinig snacks. De beschutting van de tent en het eten pruttelend op de brander is dan echt geweldig. Ondanks de wind en het hobbelige stukje grond waar we staan, slapen we allebei als een os.

We dachten dat we achter een bosje in een groene tent niet op zouden vallen. De volgende ochtend stappen we in onze packrafts en binnen een paar minuten komen we de eerste visser tegen. “Hi there, how are you? Was it you, who have been camping on the riverbank a few hunderd meters back? Beautiful spot, good choice!” De volgende visser een paar minuten later zegt precies hetzelfde!

Vanaf Peterculter wordt de Dee weer breed en rustig. Vlak voor we Aberdeen binnenvaren, zien we nog twee otters spelend in het water. Het was een week vol met prachtige ruwe landschappen, we hebben reeën gezien, veel zwaluwen en scholeksters en een heleboel kleine vogeltjes. Ondanks dat er dorpjes langs de Dee liggen, is nergens veel te zien van de beschaving totdat je bijna in Aberdeen aankomt.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Film

Route

Aviemore
Old logging road
Lairig Ghru
Mar Lodge
River Dee tot Aberdeen

Waterstand Dee: 0.7 m – 0.8 m

Bibliografie

36, Grantown & Aviemore
Landranger Map
1:50 000

37, Strathdon & Alford
Landranger Map
1:50 000

38, Aberdeen
Landranger Map
1:50 000

UK Rivers Guidebook
River Dee – Above Braemar to Potarch

UK Rivers Guidebook
River Dee – Potarch to Banchory

UK Rivers Guidebook
River Dee – Banchory to Aberdeen