Tussen Lesse en Lomme

Na de luie kerstdagen is het tijd om de benen te strekken en iets aktiefs te gaan doen. Op de website van trekkings.be hebben we gelezen dat in augustus 2018 een nieuwe lange-afstands-wandeling geopend is. Een driedaagse wandeling met onderweg bivakzones om te overnachten.

De route is een ronde rondom het plaatsje Libin en loopt voornamelijk door de bossen. Normaal houden we niet erg van wandelen in het bos: je kunt niet ver kijken en het wordt snel eentonig. Deze route was verre van eentonig: er zijn veel heuvels en het bos is erg afwisselend. Onderweg komen we langs een ijzersmelterij uit de Middeleeuwen.

Het is prachtig weer: droog en rond het vriespunt. Als de zon uitkomt, vult het bos zich met wolkenstralen, ook wel jakobsladders genoemd. De hele dag zijn ze te zien,  wat prachtige plaatjes oplevert.

We zien ook veel ijshaar. Een zeldzaam verschijnsel omdat de condities precies goed moeten zijn: temperatuur net onder het vriespunt en bepaalde schimmels moeten aanwezig zijn in dood en nat kernhout van loofbomen. De condities zijn precies goed, want we zien er veel van onderweg.

De route meandert tussen de dorpjes die hier liggen, onderweg zien we nauwelijks iemand. Aan de ene kant zorgt dat voor precies de sfeer die de makers van de route voor ogen hadden: een tocht voor trekkers die volledig op eigen kracht onderweg willen zijn. Aan de andere kant is het misschien zonde, het waren prachtige dagen waar meer mensen van hadden kunnen genieten.

Eén praktisch punt van aandacht: Volgens de beschrijving is deze route een aanrader in het najaar: mooie kleuren en er is veel wild te zien. Let wel goed op de jacht! Officieel is de route gesloten tijdens de jachtperiode (1 oktober – 31 december) Toen wij er liepen was een heel stuk rondom het dorp Lesse afgesloten in verband met drijfjacht, inclusief de bivakzone die zich daar bevindt.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te zien.

Bibliografie

Beschrijving op trekkings.be

Carte topographique IGN 59: Saint-Hubert, 1 : 50 000
Carte topographique IGN 64: Bertrix, 1 : 50 000

Lummelen tijdens de 6e WOR

“Heb je voor mij uit de serie hardloopevenementen, een evenement waar je een t-shirt krijgt als je meedoet?”
– “Ja hoor, ik heb hier het WOR t-shirt met checkpoints in de vorm van een W.”

“Heb je misschien ook een hardloopevenement waarbij geschoten wordt?”
– “Yep, ik heb hier de WOR katapult.”

“En heb je toevallig ook het evenement waarbij zware mensen in het voordeel zijn?”
– “Ook die heb ik ja, de WOR waarbij het gewicht van de deelnemers meetelt als bonuspunten.”

“En ook nog een evenement waarbij een damesteam de overall winnaar is?”
– “Jazeker, WOR 2017, Omega Ladies.”

“Kwartet!”

De zesde editie van de WOR begint in gebouwencomplex Sint Ferdinand te Lummen, maar eigenlijk is het een week eerder begonnen met de email die de huistaak bevatte. Deze keer twee puzzels en het traditionele filmpje. Zoals eerdere edities voorzien van de voetnoot: “… kan naast verwarring stichten misschien ook nuttige info verschaffen.” Aan het einde van deze WOR zegt Ferdy nog: “Ah de derde keer dat jullie meedoen, dan zullen jullie onze streken wel een beetje kennen.” Dat is precies het probleem: wat is nuttig en wat is een streek?

De WOR, elk jaar weer verrassend.

Om uit te sluiten dat de Woudlopers subliminal stimuli (zoals in de film Fight Club) hebben verstopt in het filmpje onderzoek ik het beeld voor beeld. Niks te vinden. In de begeleidende email melden de Woudlopers specifiek dat dit filmpje geluid bevat. De soundtrack bestaat uit “Wat heb je vandaag op school geleerd” van de Elegasten en die WORdt woord-voor-woord nageplozen. Ook geen aanwijzing in te vinden.

Het filmpje speelt zich af op een school. Er komt onder andere een lijstje voorbij van zintuigen: voelen, horen, proeven, zien, ruiken en blazen. Blazen? Er staat echt blazen. Is dit ook een verborgen aanwijzing?

Nu de dag zelf. De openingsact is spectaculair als altijd. Bij het luiden van de koe-bel vallen ballonnen uit de lucht en bij de “tuuut” van de blokfluit mogen de enveloppen gepakt worden. Dit jaar zit er naast het roadbook en twee kaarten, een t-shirt, een zakje kiezelstenen en een set satéprikkers in. Charissa had een rode ballon gepakt en we krijgen daarmee de uitkomst van CP Z kado. Helaas vergeten we dat totdat we naast CP Z staan.

Onderweg ziet het er zo uit:

Een selektie van onze fouten dit jaar:

• CP B zijn we “gewoon vergeten”. We zijn er niet eens in de buurt geweest.
• De opdracht op de uitkijktoren rook naar een instinker, maar we zijn er toch ingetuind.
• In gezondheidsproef “voelen” dachten we een instinker te herkennen, maar dat bleek er geen te zijn. Hoe achterdochtig kun je zijn? 🙂
• Ik moet hoognodig op katapultschietles. Volgens de organisatie waren de teams vorig jaar een stuk beter met schieten met het patattenkanon.
• Special CP T markeer ik met rode stift op een zwart deel van de kaart. Tijdens het rennen zie ik dat niet meer (rood-op-zwart) en we lopen er gewoon voorbij.
• Helemaal aan het einde vergeten we een hele inzetkaart en daarmee een kans op 3 CPs waaronder een special!

Nog even terugkomend op het voordeel voor dikke mensen. Tijdens de aanmelding ’s ochtends worden alle teamleden gewogen. We hebben geen idee waarvoor, is het van belang dat we ons gewicht onthouden? We vergeten het te vragen. Aan het einde van de dag bij de uitslag wordt het uitgelegd: 10% van je gewicht in kilos wordt afgetrokken van de strafpunten, “om het voordeel dat dunne, snelle en sportieve mensen hebben een beetje te compenseren.” De WOR, elk jaar weer verrassend.

Analyse

Vorig jaar ontdekten we dat, ondanks dat je zelf verbeterd, je toch achteruit kan gaan in het klassement: er waren veel goede teams die meededen. Dit jaar hebben we ingezet om beter te zijn dan het voorgaande jaar, maar vooral om een leuke dag te beleven. We zijn beloond met een 3e plek in de Mixed klasse.

	2015	2016	2017
Totaal CPs	71	86	91
Totaal standaard CPs	39	61	66 *
Totaal speciale CPs	32	25	25
Gevonden CPs	45 (63%)	60 (70%)	76 (84%)
Gevonden standaard CPs	25 (64%)	37 (61%)	54 (82%) *
Gevonden speciale CPs	20 (63%)	23 (92%)	22 (88%)
Correcte standaard CPs	24 (96%)	35 (95%)	51 (94%) *
Correcte speciale CPs	15 (75%)	18 (78%)	17 (77%)

*) G & P posten tellen als standaard CPs met een straftijd van 30 minuten.

Via Gulia

De Geul ontspringt uit talloze kleine bronnetjes in het Duitstalige deel van België. Er komen een paar zonnige dagen aan, een mooie gelegenheid om te gaan hardlopen door het Geuldal.

Van nature komt in het Geuldal het zinkviooltje voor. De mens heeft het viooltje een handje geholpen door het zink dat hier voorkomt te mijnen en het afval af te voeren in de Geul. Wij zijn helaas te vroeg in het jaar om het zinkviooltje te zien, we moeten het doen met velden vol paardebloemen.

Praktische informatie van de route: Gehele route is 53 km. Wij hebben de eerste middag 18 km gelopen, de middag erop 32 km. We sliepen op camping Kontiki bij Sippenaeken tegen de Nederlandse grens. Ondanks dat beschreven staat dat het goed uitgepijld is, hebben we vaak en soms lang naar de juiste route moeten zoeken. De pijlen staan soms de verkeerde kant uit of ze zijn een paar kilometer lang verdwenen. Ze staan ook zeker niet op logische plaatsen. Ondanks het zoeken is het een prachtige route, zeker de moeite waard.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Bibliografie

Beschrijving van de route.

IGN Carte Topographique, 1:50 000, No 35-43: Eupen

ANWB/Falk, 1:50 000, 41: Zuid-Limburg

Vliegende patatten

De Woudlopers Oriëntatie Run, de enige oriëntatieloop waar je drie aardappelen moet meebrengen. Ik hoor je denken: “wat schrijft hij nu voor een onzin?” Het is heel simpel: als de Woudlopers je vragen om drie aardappelen mee te nemen tijdens de WOR, dan doe je dat gewoon. No questions asked.

Dit wordt onze tweede deelname. De vorige keer waren we zo enthousiast dat we ons meteen weer wilden opgeven. De Woudlopers omschrijven het zelf als “een avontuurlijke loopwedstrijd […] met dat tikkeltje meer”. En dat tikkeltje meer, daar gaat het om. In theorie is het een wedstrijd, maar iedereen schrijft zich in omdat het zo leuk is om te doen. Zes uur lang rondrennen door het bos en de heide en bij elk checkpoint weer de vraag of dit de echte is, of dat je een instinker hebt gevonden.

Even voor tien begint de briefing. De bedoeling van een normale briefing is om je laatste informatie te delen. Bij de WOR zorgt de briefing juist voor meer verwarring.

Dit jaar wordt het startschot verzorgd door een heus kanon. Het eerste schot belandt in het Kanaal Bocholt-Herentals. De tweede poging haalt de overkant met gemak. Dit wordt de laatste CP, maar niet voor ons.

Net als vorig jaar nemen we ongeveer een half uur tijd voor de voorbereiding. Dit jaar krijgen we een roadbook en een stuk of tien kaarten. Thuis hebben we er een mooie collage van gemaakt, hadden we die onderweg maar al gehad.

Het gaat te ver om het hele roadbook te bespreken, dus volgen een paar highlights:

We beginnen met een verhaaltje: we gaan de WOR-jager achterna. Of eigenlijk een muis die opgegeten wordt door een kat, die opgegeten wordt door een wolf, die geschoten wordt door een jager (met een houten been, zijn linkse of zijn rechtse been?) die opgegeten wordt door een beer. (Beren, in België? echt?!) De beer is nergens te bekennen, maar wel een wijk vol met oude meesters. Ze verschuilen zich in de struiken en onder de banken.

Bij checkpoint D moeten we op zoek naar een vogel die tjilpt. We noteren het eerste ding dat we tegenkomen dat tsjilpt. Later blijkt dat dat toch echt een boomstammetje was en geen vogeltje zoals gevraagd. Het meerendeel van de andere deelnemers maakt dezelfde fout. Scherp blijven!

Checkpoint 8 ligt op de uitkijktoren over de Lommelse Sahara. In het roadbook staat: “73.7 meter boven de zeespiegel. Info op infobord. Foto C.” We nemen niet de moeite om op het infobord te kijken. Anders hadden we misschien gezien dat het platform 20 cm hoger zou liggen dan de CP. En dat onze post dus niet op het platform zelf zou liggen. Bij de nabeschouwing ’s avonds horen we dat we net naast de trap over de railing hadden moeten hangen, dan hadden we de juiste checkpoint zien hangen aan de buitenkant. Iedereen maakte deze fout…

Voor opdracht Y moeten we een compositietekening samenstellen. Alles gaat goed, behalve de snor. Blijkbaar hoort het groene glas niet in de groene glasbak in België? Of maken we een andere denkfout? Toch maar eens verdiepen in de recyclegewoonten van onze zuiderburen.

Bij proef X hebben we dan eindelijk onze piepers nodig. De hele ochtend vliegen ze al door Charissa haar rugzak. Belgische frites zijn wereldberoemd en nu krijgen we eindelijk een workshop in het maken van Belgische frites. Er is alweer een kanon voor nodig, ditmaal met perslucht. De aardappels vliegen om onze oren en we maken genoeg frites om twee extra aanwijzingen te verdienen. En een puntzakje met Franse(?) frietjes.

Langzaam begint de vermoeidheid toch toe te slaan. We noteren toch nog een paar instinkers. Zo komen we er bijvoorbeeld bij de nabeschouwing achter dat het natuurlijk niet uitmaakt of je vooruit of achteruit in noordelijke richting loopt, op beide manieren loop je naar het noorden.

We kunnen weer terugkijken op een prachtige dag lopen met puzzels met achteraf een lekkere bord spaghetti. Het kan zijn dat dit verhaal warrig overkomt en daar is maar één oplossing voor: zelf een keer meedoen. Een kleine kans dat het dan allemaal duidelijk wordt.

Analyse

	2015	2016
Totaal CPs	71	86
Totaal standaard CPs	39	61
Totaal speciale CPs	32	25
Gevonden CPs	45 (63%)	60 (70%)
Gevonden standaard CPs	25 (64%)	37 (61%)
Gevonden speciale CPs	20 (63%)	23 (92%)
Correcte standaard CPs	24 (96%)	35 (95%)
Correcte speciale CPs	15 (75%)	18 (78%)

We waren 5 minuten eerder binnen dan vorig jaar. Dit jaar hadden we meer ingezet op de speciale posten, wat goed heeft uitgepakt. Een opvallend verschil is ook de toename in aantal standaardposten. Net zoals vorig jaar hebben we niet alle posten kunnen halen in de tijd. Verbeterpuntje voor de volgende keer?

La dernière légende

De GR571, een verhaal in drie delen. Deel één leidde ons door de vallei van de Amblève. Het tweede deel ging door het dal van de Salm. Nu wordt het tijd voor het dal van de Lienne.

De ondertitel van de GR, de Valleien der Legendes, slaat op de vele legendes die zich in dit gebied afspelen. In het eerste deel hebben we al kennis gemaakt met de duivel van de Fonds de Quarreux. Dit deel zou gaan over de fee genaamd Lienne en een gouden geit.

Beiden komen we helaas niet tegen. Eigenlijk komen we helemaal niemand tegen op de mooie paden onderweg. De eigenaresse van de camping in Targnon kijkt raar op als we aankomen, omdat ze in de afgelopen 28 jaar steeds minder mensen GRs heeft zien wandelen. Zonde, dit is een prachtige route, en zo dicht bij huis.

Via de Fonds de Quarreux, van de legende van het eerste deel, komen we uiteindelijk weer terug bij Remouchamps.

Merci pour l’Ardenne Mystérieuse!

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Bibliografie

GR571, Vallées des Légendes Amblève, Salm, Lienne
Topo-Guide du Sentier de Grande Randonnée
ISBN 2-9600450-6-8

21 amfibieën op de Semois

Voorjaar, het is weer tijd voor het jaarlijkse packraftweekend met de Vlaamse vrienden van Hiking Advisor. Komend weekend zijn we te vinden op de Semois.
We hebben onze drysuits mee. Bij wijze van experiment gaan we die ook als regenpak gebruiken, mocht dat nodig zijn. Natuurlijk is dat nodig: bij vertrek regent het, dus we hijsen ons in de zweetpakken en wandelen naar het instappunt.

De rugzakken gaan af, we eten iets en blazen onze packraft op. De groene wei wordt opgefleurd met gele, rode, groene en blauwe boten. De eerste “stroomversnelling” is al te zien vanaf het instappunt wat de twijfel aanwakkert bij een paar beginners.

Een paar kilometer verderop is de dam bij Cugnon. Na inspectie en uitleg van Joery en Willem gaat een groot deel van de groep er varend overheen. “Het valt toch wel mee, hoe groot is de kans dat je moet zwemmen daar?” Op het moment dat de vraag gesteld wordt, lijkt die kans zeer klein. Een paar minuten later dobbert er toch iemand in het water.

Tijdens de pauze maken we een kleine klim naar het uitzichtspunt en de grotten van Saint-Remacle. Het is nu nog maar een kort stukje peddelen naar de bivakplaats.

We leren er een aantal dingen: Een zak kooltjes meenemen om te kunnen barbecueën is een goed idee voor een weekendje weg. Er zijn vele manieren om te bivakkeren, met de tent, met de tarp, of gewoon met een packraft, wat hout en een stuk aluminiumfolie.
Regendruppels en de eerste muggen worden verjaagd door het kampvuur. Samen rond het vuur worden culturele verschillen en praktische tips besproken. We weten nu bijvoorbeeld waarom Debbie ‘ne Hollander meeneemt het bos in.

We worden wakker in de mist die al snel oplost als de zon eenmaal begint te schijnen. We varen verder met prachtig weer. Tussen Dohan en Bouillon eten we in een heerlijk zonnetje. Het laatste stuk varen maken we één grote drijvende cirkel met alle 21 packrafts, wat maar nèt past in de Semois. Aangekomen in Bouillon bouwen we een toren van Pisa met zoveel mogelijk packrafts.

Hiking Advisor, dank weer voor het organiseren van dit gezellige weekend.

Het idee van het statief is gebaseerd op het statief van the Deliverance team. Een prachtig idee, tack!

Semois bij Bouillon: waterhoogte 71 cm en debiet 19 m3/s

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Video

Woudlopers Oriëntatie Run

Het lijkt wel of we terug in de schoolbanken zijn. De afgelopen week hebben we onze huistaak gemaakt, vandaag is de dag dat we moeten presteren. Om half tien begint de briefing, vijf voor tien mogen we onze envelop ophalen. Om tien uur is dan eindelijk het startsein, de envelop mag open, we zijn begonnen! Een week ervoor kregen we de huistaak opgestuurd. Deze keer als een 9 minuten durend YouTube filmpje. Deels kon je uit het filmpje een stuk van de route opmaken, deels roept het filmpje meer vragen op dan dat het beantwoordt. De briefing is al net zo. Zijn de aanwijzingen nog wel aanwijzingen te noemen als ze alleen maar meer vragen oproepen?

In de envelop zitten zes pagina’s met kaarten, een dubbelzijdig roadbook, twee scorekaarten, munitie, een ballon en een koord met vrolijk gekleurde plastic doppen. Onderweg wordt het vast allemaal duidelijk. We nemen een half uurtje de tijd om de kaarten op volgorde te leggen, coördinaten in te tekenen en het roadbook een keer door te nemen. Dan zijn we weg. Met 13 C is het niet echt winter te noemen, maar regen en harde wind maken het wel guur.

Moe, voldaan en een erg leuke ervaring rijker rijden we huiswaarts.

Het begin herkennen we uit het filmpje. Twee speciale posten hebben we al. Bij de tweede komen we ook al onze eerste “valse post” tegen. We waren hier al voor gewaarschuwd: In de buurt van een echte post kunnen ook valse posten hangen. Als je daarvan het controlenummer opschrijft, heb je een fout die straftijd kost. We zullen daar de nodige ervaring mee opdoen in de komende zes uren. Special C ligt volgens het roadbook op een traject vanaf checkpoint 3: “Ga achtereenvolgens 35 m op 45 graden / 40 m op 350 graden / 35 m op 270 graden / 65 m op 165 graden.” Hadden we dat nu toch maar uitgetekend. Eenmaal bij CP 3 komen we er natuurlijk achter dat dit traject dwars door een bosje en een moeras gaat. We rekenen snel wat uit en komen tot de conclusie dat we weer ergens in de buurt van CP 3 uit moeten komen. Helaas liggen er vier posten rond CP 3, we kiezen de verkeerde.

Na een tijdje hardlopen, kaartlezen, aanwijzingen interpreteren en af en toe een slokje water en een koek vraagt Charissa hoe lang we al onderweg zijn. Ik kijk op m’n horloge: “Twee-en-een-half uur.” Wat?!? Zo lang al? We dachten dat we net een uurtje in de race zaten. Halverwege de race moeten we op flessen schieten om extra aanwijzingen te krijgen en mogen we gaan boom snuffelen. Helaas herkennen we de instinker niet, wat ons weer straftijd kost. Ondertussen begint de eindtijd al in zicht te komen. We gaan niet meer alle posten kunnen halen, dus we stippelen een kortere route uit naar het eindpunt.

Regelmatig komen we andere mensen tegen met kaart in de hand, dwars door het bos rennend. Zijn ze verdwaald of hebben ze een betere strategie? Hoe hoog of laag zullen we uiteindelijk scoren als nieuwkomers? Tegen vier uur is de deadline, als je later aankomt kost dat straftijd. We maken ons laatste sprintje. Langzaam begint het door te dringen dat we allebei toch wel moe zijn. Drie-en-twintig minuten te laat stopt onze tijd. Ook het laatste stukje terug naar het beginpunt leggen we rennend af om niet te veel af te koelen.

Terug bij het beginpunt doen we onze natte kleren uit en eten een bord spaghetti met de andere deelnemers. Tips worden uitgewisseld, fouten (h)erkend. Dit is het moment dat de regen en kou alweer vergeten zijn en de sterke verhalen beginnen te ontstaan. Dan is het tijd voor de uitslag: We worden 13e overall en 4e in het mixed klassement. Moe, voldaan en een erg leuke ervaring rijker rijden we huiswaarts. Kunnen we al een reservering doen voor een volgende deelname?

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Filmpje

Analyse

Natuurlijk hebben we achteraf gekeken wat we beter kunnen doen. We hebben in de zes uur en drie-en-twintig minuten ongeveer zeven-en-twintig kilometers afgelegd. Dat is niet eens zo veel minder dan de andere teams. Een paar dagen na de race kregen we alle uitslagen, waarmee een paar mooie grafieken gemaakt kunnen worden. Eén van de conclusies die we kunnen maken is dat de teams die hoog geëindigd zijn weinig fouten maken en snel zijn. Niks verrassends, gewoon ervaring opdoen.

Een andere conclusie is dat in het begin bijna iedereen alle posten vindt en de meeste goed heeft. In het tweede deel worden een stuk minder posten aangedaan en meer fouten gemaakt.

(Meer grafieken staan bij de foto’s.)

Chez Bertrand, la deuxième fois cette année

Als de laatste buien de regio uitdrijven, rijden we naar onze zuiderburen. Afgelopen voorjaar zijn we gestart met de GR571, Vallée des Légendes. Met de kleurende blaadjes en een paar dagen mooi weer in het verschiet een mooie gelegenheid een stuk verder te lopen langs deze route.

We laten de auto achter in Trois-Ponts en lopen het eerste stuk langs de Salm. Kunnen we mooi even spieken hoe deze loopt, als we de beek later deze week nog willen bevaren.

De eerste avond komen we tot een pijnlijke ontdekking: de gasbrander begeeft het. We eten lauwe macaroni en hebben helaas geen mogelijkheid meer om ’s ochtends warme thee te maken.

Vanuit Gouvy gaan we de volgende ochtend terug naar de auto. Voor de tweede keer dit jaar eten we ’s avonds bij Bertrand, de bekende, lokale frieterie in Trois-Ponts. Zoals altijd is het er druk.

De dag erna staan we om tien uur te wachten op het station. Twintig over tien gaat de trein naar Vielsalm. Om negentien minuten over tien wordt er iets omgeroepen. “Le train à Luxembourg […] de dix heures vingt […] Excusez-moi” We missen iets van deze zin. Ze zegt iets over de trein die wij willen hebben, maar wat precies ontgaat ons. We wachten nog vijf minuten en lopen dan terug het station binnen. Waar eerst nog drie andere mensen wachtten, is het station nu leeg. We vinden toch nog iemand van het spoor die ons weet te vertellen dat de trein niet gaat.

Over twintig minuten gaat er misschien een bus. Dat wil zeggen dat volgens het boekje lijn 142 vertrekt, maar op het bord staat alleen lijn 42a. Gelukkig komt die wel en rijdt hij ook nog naar Vielsalm.

Voor Ardense begrippen is de Salm smal en snelstromend. In tegenstelling tot de meeste andere rivieren wordt hier niet met huur-kano’s gevaren. Er worden dan ook geen omgevallen bomen opgeruimd. We beleven een aantal uren plezier aan het varen. We komen zeven drijvende voetballen tegen en moeten zes keer uitstappen om onze packraft om te dragen. Eénmaal vinden de koeien ons zo interessant, dat ze een meter of tweehonderd met ons meerennen.

Debiet Salm: 3.2 m3/s Dit is net voldoende om te packraften. We zijn niet vast komen zitten, maar hebben wel regelmatig de bodem geraakt.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Bibliografie

GR571, Vallées des Légendes Amblève, Salm, Lienne
Topo-Guide du Sentier de Grande Randonnée
ISBN 2-9600450-6-8

IGN Carte Topographique, 1:50 000, No 55: Durbuy
IGN Carte Topographique, 1:50 000, No 56-56A: Sankt Vith

GR571, Vallées des Légendes

Pinksteren. Volgens de weersverwachting wordt het 29C en zonnig, met twee dagen kans op buien. We nemen deze keer geen tent mee, maar een tarp, dat zal wel genoeg zijn voor deze temperaturen en wat regen.

We stijgen naar Les Tartines en kijken naar de samenvloeiïng van de Ourthe en de Amblève. Bij een tweesprong ligt een boer in het gras een uiltje te knappen. We groeten hem en vragen in ons beste Frans of dit de weg is naar Oneux. Hij wijst inderdaad naar de kant die we opgaan en zegt: “Un bon kilomètre, … et demi peut-être”. We bedanken hem, hij zet zich weer in het gras en gaat verder met rusten.

Uitzicht op Comblain-au-Pont (Rivage).

De GR blijft vandaag voornamelijk op hoogte met mooie uitzichten over de dalen van de Ourthe en de Amblève. Het weer is broeierig en zwetend lopen we rond een uur of drie Martinrive binnen. Eigenlijk nog te vroeg om te stoppen. “Gelukkig” is de camping al zes jaar gesloten en staat het gras er heup-hoog. We lopen door tot Aywaille, waar een fiets-festival aan de gang is. De camping is vol, maar voor een klein tentje is altijd wel plek.

Camping Domaine Château de Dieupart.

De volgende dag begint met een bui. We hebben net onze tassen gepakt en wachten af. De bui laat de temperatuur dalen en lekker fris beginnen we weer te stijgen. Langzaam wordt de dag weer net zo broeierig als gisteren.
In het bos is een trailrun aan de gang. De trailrunners zijn net gestart als wij omhoog lopen. Drie-en-dertig kilometer lang is het. We zullen ze nog een paar keer tegenkomen vandaag.
Als extraatje lopen we vandaag een rondje door het Ninglinspo dal. Door het bos lopen we naar het begin van het dal. Een bos vol met steekvliegen en andere onaardige insecten. Vanaf het begin van het dalletje loopt het weer omlaag: 350 meter in drie kilometer, net naast het beekje of soms erdoorheen. Hoe lager we komen, hoe drukker het wordt, met als toeristisch hoogtepunt de aankomst in het dorp Nonceveux.

In Nonceveux is een camping, maar voor de tweede keer vinden we het te vroeg om te stoppen. Langs de Amblève lopen we door naar Fonds de Quarreux. Er is daar een kleine, rustige camping, genaamd au Moulin du Diable. De naam is een verwijzing naar de lokale legende: De Fonds de Quarreux zijn de rotsblokken die hier in de Amblève liggen. De molenaar, Hubert Chefneux, zou een prachtige molen beloofd zijn als hij zijn ziel aan de duivel zou geven. De vrouw van de molenaar was bezorgd om de ziel van haar man en verstopte zich in de molen met een medaille van Notre-Dame de Dieupart in haar handen. Hierdoor wilde de molenwieken niet meer draaien. De duivel werd gek en van woede heeft hij de molen kapot gemaakt: de enorme stenen vielen één voor één naar beneden in de Amblève.

Volgens ons zwerft die duivel nog ergens rond daar: om drie uur ’s nachts maakt hij ons wakker met onweer en hagelstenen ter grootte van flinke knikkers. Onze tarp doorstaat deze beproeving van een minuut of twintig zonder problemen. ’s Ochtends vroeg zien we de duivel in het bos tegenover de camping. Hij kijkt ons een beetje grijnzend aan:

Diable du forêt.

De GR571 verlaat nu weer de Amblève en gaat langs het beekje de Chefna omhoog. Eigenlijk vinden we dit beekdal nèt iets mooier dan de Ninglinspo. Er wordt minder gelopen, de paadjes zijn nèt iets smaller, kronkeliger en we zijn er op het juiste moment: ’s ochtends nadat het ’s nachts geregend heeft. De zon staat nog laag en het bos dampt nog mysterieus uit, een prachtige ochtend.

Beekdal van de Chefna.

Beekdal van de Chefna.

We lopen door tot Coo. Ondanks dat in beide boekjes geen camping vermeldt staat in Coo, is die er wel. We zetten de tarp neer en beginnen te koken wanneer de lucht ineens zwart kleurt. We halen de pan van het vuur en gaan onder de tarp zitten. Twintig minuten lang probeert de wind aan alle kanten grip op onze tarp te krijgen en dondert en bliksemt het boven ons. We horen bomen kraken in de wind. Als het voorbij is, blijkt de camping zonder stroom te zitten. Er is een boom op de elektriciteitskabel gevallen en die is gebroken. De Amblève is in de twintig minuten een centimeter of tien gestegen en bruin gekleurd. Na ons avondeten, helpen we de beheerder met het opdrinken van de Bellevaux Blanche. Zonde toch als zijn bier warm wordt omdat de koeling het niet doet?

Cascade de Coo.

Panorama op Coo en de spaarbekkens.

Dit is het eerste van drie delen van de GR571. Het laatste stukje gaat op hoogte van Coo tot aan Trois-Ponts met mooie uitzichten op de route die we gelopen hebben. In het bos zien we pas de schade die de storm heeft aangericht: ontelbaar veel afgewaaide takken en meer omgevallen bomen dan we hadden verwacht.

Point de vue de Ster.

In Trois-Ponts nemen we de trein terug naar ons beginpunt. De GR571 smaakt naar meer. Lekker rustig, mooie natuur en zo dichtbij!

De trein van Trois-Ponts.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Bibliografie

Op pad met rugzak en tent
Sjef van de Poel
Uitgeverij Elmar
ISBN 90-389-1339-7

GR571, Vallées des Légendes Amblève, Salm, Lienne
Topo-Guide du Sentier de Grande Randonnée
ISBN 2-9600450-6-8

De Lesse

Het is zaterdagochtend en de wekker gaat. De rugzakken staan al klaar, hup de auto in en door de regen rijden we naar het zuiden. Na een paar uur zetten we de auto neer op het station van Anseremme. Het regent nog steeds, dus we doen vast onze drysuits aan. Drysuits, regenpak, what’s in a name?

Volgens het bordje vertrekt onze trein vanaf spoor 1. De lokale clochard zit op het bankje daar, met zijn derde biertje in zijn hand. Hij legt ons haarfijn uit dat er aan deze kant van het spoor gewerkt wordt en dat we echt aan de andere kant moeten zijn. Niet lang daarna komen Ivo, Joke en Peter aanlopen. Samen rijden we naar Houyet.

Joery en Veerle zijn al in Houyet aangekomen. We blazen de packrafts op en vertrekken. Onze badeend dobbert lekker mee vandaag, de regent doet hem niets. Hij vindt het zo leuk dat hij zich losrukt van het touwtje en bijna achterblijft bij de andere eenden.

We pauzeren op een klein kiezelstrandje. Het is ondertussen opgehouden met regenen. Na de pauze komt het leukste deel: Er zijn nog twee stuwen, eentje bij het kasteel van Furfooz en de andere bij de camping. Bij deze waterstand zijn ze makkelijk te doen.

Vlak voor het einde bij Anseremme komen we nog drie kajakkers tegen. Niet lang erna is het tijd om wat te drinken en afscheid te nemen. Tot de volgende keer?

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Film