Alaska rocks

Two Cheechakos* travelling to the last Frontier

De meeste reizen die we gemaakt hebben spelen zich af in Europa. Deze keer vertrekken we naar de andere kant van de wereld, naar the last Frontier, de laatste wildernis: Alaska.

A frontier is never a place; it is a time and a way of life. Frontiers pass but they endure in their people.
– Hal Borland

We zijn hier naartoe gekomen om deze wildernis te beleven, de uitgestrektheid die we in het kleine en bevolkte Europa niet kennen. Geen enkele kaart doet recht aan deze uitgestrekheid. Normaal lopen we op wandelkaarten met een schaal van 1:25 000, nu liepen we op kaarten met een schaal van 1:225 000, de schaal van een wegenatlas. We beginnen pas gevoel te krijgen voor de schaal van het landschap als we Anchorage uitrijden. Aan het einde van de Knik Arm opent het landschap zich plots: we rijden een vlakte in en zien de bergen in het noorden. Het duurt meer dan een uur voordat we met de auto aan de voet van de bergketen zijn. Een tijd waarin we thuis half Nederland al zijn gepasseerd.

De volgende ochtend lopen we terug omhoog de bergrug op. Onderweg hebben we het over de afgelopen nacht: de harde wind zorgde voor een flink klapperend tentdoek. De wind heeft gelukkig ook voor een wolkenloze hemel gezorgd, de zon schijnt. Wanneer we bovenaan de bergrug komen krijgen we het uitzicht waar we de voorgaande dagen al op gehoopt hadden: Denali, bijna anderhalf keer zo hoog als de indrukwekkende Mount Hunter van gisteren. We zijn met stomheid geslagen, hoe heeft deze gruwelijk grote berg zich schuil kunnen houden achter die paar wolken de afgelopen dagen?

Dit gaat al ons gevoel van schaal te boven. We besluiten spontaan om een dag langer bij Byers Lake te blijven, zo indrukwekkend is het landschap. Als we in Talkeetna zijn, 100 km hiervandaan, steekt Denali nog steeds boven het landschap uit. Indrukwekkend.

Het is niet alleen de natuur die indruk op ons maakt aan deze kant van de wereld. Het meeste zijn we geraakt door de mensen hier, maar daarover later meer.

The Alaskan people are a population generally set apart by their unrestrained spirit and ability to make life happen in a most delightful manner under the some of the most un-delightful circumstances.
– Bob Huck

*) Cheechako, groentje, een nieuweling in het noorden (een term gebruikt ten tijden van de Klondike).

Beren

In Europa staan we als mensen altijd bovenaan de voedselketen: alle beesten zijn bang voor ons. De paar beren die we hier nog hebben zijn zo schuw dat ze schrikken van hun eigen schaduw. In Alaska is dat anders, daarom hebben we ons goed voorbereid voor bear country. Voorbereiden is één ding, maar er daadwerkelijk zijn, ondervinden en voelen is heel iets anders.

We rijden naar ons vertrekpunt bij de Kings River met de shuttle bus. Don is onze chauffeur, honkbalpetje, grote baard, geruit shirt aan en een buikje. Hij praat graag en veel, waaronder ook vele grapjes. “Hey guys, you know the difference between scat from a black bear and that of a grizzly? No? Black bear’s scat is filled with seeds, berries, etc. Grizzly’s is filled with bear bells, bear spray, hiking boots, …” Zelf lacht hij er het hardst om.

Het is nog ochtend als we het bos in stappen. Een dicht bos. De wind waait en de bladeren ritselen. Het ruikt naar denneboom. Ondanks dat alles er normaal uit ziet, maken onze hersenen overuren. Waar is de verrekijker? Is dat een boomstronk in de verte, of is dat een beest? Moeten we de berebel hier ook al gebruiken? Het normale bos verandert in ons hoofd in een gang met achter elke struik een groot harig monster, klaar om ons de stuipen op het lijf te jagen. We zien pootafdrukken en poep. Dan komen we aan bij de doorwading van Kings River.

Het idee is om de eerste dag tot boven de boomgrens te lopen. Dat gaat niet meer lukken vandaag. Vooral Charissa heeft geen moment kunnen ontspannen in de uren die we gelopen hebben. Laat staan kunnen genieten van dit ruige landschap. We nemen een lastige beslissing om de tocht die we goed voorbereid hadden achter ons te laten en terug te keren naar de asfaltweg.

Op de terugweg zie ik meteen een verandering bij Charissa. Ze is nu al wat meer ontspannen, bijna opgelucht, terwijl we door hetzelfde landschap lopen als daarnet. Het gevoel van zo’n ondoordringbaar bos is moeilijk te doorgronden en al helemaal niet rationeel te benaderen. Tom Waes zegt het mooi: “Bear country, land of light sleep.”

We keren terug en worden geholpen met het uitstippelen van nieuwe tochten. We gaan wandelen door wat opener terrein waar we wat meer andere mensen tegen zullen komen. “Meer” is hier relatief. Als we vier wandelaars tegenkomen per dag is het veel.

We lopen over de Resurrection Trail en ons water is op. Vers water is nooit ver weg, de trail loopt langs de Resurrection Creek. Charissa gaat water halen. “Ik zie een beer, een zwarte!” Hij heeft ons niet gezien, we staan benedenwinds dus hij heeft ons ook nog niet geroken. Hij is maar een meter of vijftig van ons weg en staat aan de andere kant van de rivier, ook hij heeft dorst. We roepen maar hij ziet ons nog steeds niet. Hij heeft wel iets gehoord, maar weet niet wat, want hij richt zich op om beter te kunnen waarnemen. Op het moment dat hij ons ziet, stuift hij weg. We zien struiken tientallen meters van de bosrand nog schudden als hij erdoorheen rent. We hebben een beer gezien, en hij reageert precies volgens het boekje.

Bear country, land of light sleep.
– Tom Waes

Ik heb op twee momenten met de bearspray in de hand gestaan: De eerste keer toen ik in de tent aan het rommelen was en van achteren beslopen werd door een hond. Die kwam ineens uit de struiken zetten met veel geritsel. Voor ik het in de gaten had stond ik buiten de tent met de bearspray in m’n hand. Z’n baasje zei later: “Misschien moeten we hem een bel omdoen, hij heeft nogal de neiging om mensen te besluipen.” Misschien inderdaad een goed idee, ook voor z’n eigen bestwil.

De tweede keer zat ik net achter een struikje om die van de nodige mest te voorzien toen ik geroffel hoorde. Het geluid leek op een zwaar beest dat in volle gallop aan kwam stormen. Ik kijk de berg omhoog en (met m’n broek nog langs m’n enkels) heb de bearspray in mijn hand. Niks. Als ik omkijk zie ik dat Charissa haar packraft aan het ontdoen is van zand en steentjes voordat ze die gaat oprollen. Om de steentjes eruit te halen roffelt ze met haar handen op de onderkant…

Aan het begin van de Resurrection Trail komen we een oude Alaskaan tegen op een fiets. “You guys have some bear protection with you? Just saw some blackies down the road, big ones.” Hij moet ze weggejaagd hebben, want wij hebben ze niet gezien. Of het was een sterk staaltje Alaskaanse humor.

Sourdoughs*

Voordat we naar Alaska kwamen kenden we het land alleen van Discovery Channel: goudzoekers, tonijnvissers, loggers, ruw volk in een ruw land. Wat hadden we het verkeerd.

[…] it is the people of the place and the joy filled insanity that gave me years of adventure and laughter and who are the source of the memories that truly make my heart of hearts smile with abundance and an awesome gratitude.
– Bob Huck

Er is hier geen openbare buslijndienst en maar één spoorlijn. Toen we terug wilden van onze eerste tocht was er geen andere mogelijkheid dan liften. Als we later plannen maken voor nieuwe tochten krijgen we ook het advies: “You should hitchhike your way across Alaska. It is easy, a lot of fun and you’ll meet a bunch of interesting people.” Niets was minder waar.

De eerste dag van onze eerste trail was lang, zwaar en vol met bere-stress. Liftend kwamen we uit in Palmer, één stadje voor Anchorage. In theorie zouden we nu binnen een uur in Anchorage kunnen zijn. In de praktijk proberen we een uur lang om een lift te krijgen, tevergeefs. We waren kapot en het werd tijd om een tentplek te zoeken en morgen opnieuw te proberen Anchorage te bereiken. Juist op dat moment stopt een auto en ontmoeten we iemand die “even” 150 km op en neer rijdt naar Anchorage, ondanks dat hij zelf een kwartier rijden verderop woont. Wat waren we blij met hem.

In totaal hebben we negen maal gelift, bijna 400 kilometer. Allemaal werden we meegenomen door locals, de toeristen in campers reden allemaal door. Het viel ons op dat de locals het oprecht leuk en interessant vinden om je mee te nemen en te luisteren naar wat je hebt meegemaakt, waar je vandaan komt en hoe het daar is. Ook zij vertellen over hun land en wat ze doen en zijn daar trots op. Misschien is het juist wel de verre afstanden tussen dorpen, het wisselende weer, de sterke natuur in dit land die ervoor zorgt dat mensen meer op elkaar zijn aangewezen en daarom ook meer bereid zijn om elkaar (en twee rugzaktoeristen) te helpen. Wij vonden het in ieder geval een hele ervaring en prachtig om zoveel mensen te ontmoeten die zo open en trots op hun land zijn.

*) Sourdough (zuurdesem), een oud-gediende in Alaska, een naam die zijn oorsprong vond in de zuurdesem gebruikt door de goudzoekers omdat ze geen gist hadden.

Dankwoord

Alastair Humphreys schreef ooit: “Most of my memories of people are from the briefest of connections.” Deze reis heeft ons pad zich gekruist met talloze andere mensen. Een aantal van hen zijn we dankbaar en ondanks de briefest of connections zullen deze ontmoetingen in ons geheugen blijven staan.

Casey, dank je wel voor de ongelooflijke lift op een moment dat we er echt doorheen zaten.
Base Camp Anchorage: Eric, Nate, Ole, bedankt voor de goede zorgen, de nieuwe ideeën voor mooie tochten en het lenen van de wandelstokken toen onze set verdwenen was.
Patrick & Harlow, bedankt voor de aansteker toen de onze het had begeven, voor de goede ideeën, en de gastvrije uitnodiging.
Terri, dank voor het stoppen in de stromende regen om twee drijfnatte peddelaars een lift te geven.
Joel, dank je voor de talloze inspirerende gesprekken tijdens de koffie.

Foto’s

Klik hier om alle foto’s te bekijken.

Film

Bibliografie

Verschillende kaarten rond de Talkeetna Mountains
1 : 63000
Beschikbaar via http://store.usgs.gov/

Kaarten van heel Alaska
DeLorme Alaska Atlas & Gazetteer
1 : 300000 tot 1 : 1200000
ISBN 0-89933-289-7

222: Denali National Park
National Geographic Trails Illustrated
1 : 225000

Backcountry Bear Basics, second editions
The mountaineers books
Dave Smith
ISBN 978-1-59485-028-8

Gelopen trails

Trail langs Kings River
Coastal Trail (per fiets) in Anchorage
Rond Spencer Lake, daarna per packraft over Placer River
Resurrection Trail van Hope naar Cooper Landing
Mount Marathon
Lost Lake Trail en Primrose Trail van Seward tot Primrose
Kesugi Ridge Trail