Nooit eerder waren we met z’n tweeën op een meerdaagse wandeltocht onderweg. Het leek me een goed idee om cadeau te geven voor zijn zeventigste verjaardag. Mijn vader is fysiek en conditioneel aardig wat jaren jonger dan in zijn paspoort staat gestempeld en omdat hij zowat zijn hele leven al in de bergen wandelt en klimt voorzag ik geen problemen om samen een tocht te ondernemen.
Mijn pa op een Alpentop in de jaren 70.
De bestemming stond open en mijn vader koos een zevendaagse huttentocht, in het Zillertal. Voor hem een gebied met veel mooie herinneringen. Ontelbare keren gingen we -lang geleden- op zomervakantie in deze regio. We maakten er met het gezin talloze wandeltochten en mijn pa beklom toppen met familieleden of vrienden. Mijn herinneringen van toen gaan niet veel verder dan het vangen van kikkervisjes op de camping en de geur van de houtzagerij bij de camping van Mayrhofen. De basis van mijn voorliefde voor het bergwandelen is echter gelegd… In meerdere opzichten zou dit voor ons beiden dus een speciale tocht worden.
Mijn pa bij de Berliner Hütte in de jaren 70.
Berliner Hütte 2018.
De Berliner Höhenweg is een hoogalpiene route met een aantal stevige pasovergangen waar ook in de zomer nog sneeuw kan liggen. Deze winter was sneeuwrijk en het wandelseizoen is nog maar nauwelijks begonnen. We pakken daarom een pickel en stijgijzers in, en stiekem gooi ik ook een paar schlinges en karabiners in mijn rugzak. Er zitten steile passages bij en het zou jammer zijn als we een pas niet overkomen door een gebrek aan materiaal…
Na een lange autorit stoempen we ’s avonds de eerste 1000 hoogtemeters omhoog tot de Gamshütte. Niet helemaal fris maar met prachtig weer en uitzichten volgen we de dag erna het negen uur lange hoogtepad tot aan het Friesenberghaus.
Uitzicht naar Hornspitze, Waxeggkees, Hornkees.
Op het pad van Gamshütte naar Friesenberghaus.
Friesenberghaus 2498 m.
De volgende dag is gemakkelijk en bereiken we via de Schlegeisspeicher de Furtschlaglhaus. De huttenwaardin raadt ons de oversteek via de Schönbichlerhorn naar de Berliner Hütte af omwille van de sneeuw. Na een praatje met haar man blijkt dat met pickel en stijgijzers en voldoende ervaring de oversteek wel doenbaar is. Mooi, dan gaan we eens zien.
De andere gasten in de hut zijn twee Belgen en nog twee Nederlanders. Zij blijken de hoge oversteek naar de Berliner Hütte niet te maken en kiezen ervoor af te dalen en met de bus en via een wandeling door een ander dal weer bij de Berliner Hüttte uit te komen. Even stijgen we ’s morgens in de mist, maar al snel lopen we boven de wolken wat een prachtig zicht geeft.
Furtschlaglhaus nog in de wolken, op weg naar Schönbichlerhorn.
Steile laatste meters naar de top.
Na enkele steile sneeuwvelden en een kort stuk klauteren over de rotsen bereiken we ons hoogste punt, de Schönbichlerhorn.
Schönbichlerhorn 3134 m.
De afdaling valt mee qua sneeuw en zonder problemen bereiken we na een lange afdaling de Berliner Hütte.
Afdaling, eerst een klettersteig en later over de kam.
Terugblik op de Schönbichlerhorn en de kamafdaling.
Met prachtig weer vertrekken we de volgende dag naar de Mörchenscharte. Hoe hoger we komen des te meer sneeuwvelden tot we continue over de sneeuw gaan. Eens we een blik werpen over de besneeuwde rand van de scharte is het toch eens slikken. Volledig besneeuwd tot zover we kijken kunnen en steil, heel steil! Hier komen de schlinges toch nog van pas. Zonder uitrusting zijn deze omstandigheden voor ons een ‘no-go’. Nu stappen we voorzichtig de diepte in, een fout kan hier slecht aflopen. We vrezen wat voor de twee Nederlanders die vertelden weinig ervaring te hebben en geen uitrusting. Omdat ze de eerste pas al hadden overgeslagen wilden ze nu wel heel graag deze overschrijding doen. Later vertellen ze dat ze beiden zijn uitgegleden in de steile sneeuw maar geluk hebben gehad…
Bij de Schwarzsee.
Op weg naar de Mörchenscharte.
Steile afdaling in de Mörchenscharte.
De volgende dag wacht ons een korte etappe. Dat valt nogal tegen omdat we tientallen met sneeuw bedekte steile geulen mogen oversteken. Bij een van die geulen blijkt de zijkant niet meer bestand tegen ons gewicht, de hele rand breekt af. Niks bezeerd gelukkig. Ook het psychologisch effect speelt vandaag een rol want we zien de hut uren tevoren al liggen vanaf de start van het ronden van het grote keteldal.
Begin van het lange komdal naar de Kasseler Hütte.
Even schrikken wanneer we dit sneeuwveld opstappen en de hele rand afbreekt.
Nog veel sneeuw in sommige geulen die we moeten oversteken.
Hetzelfde sneeuwveld.
Helaas is het goede weer de volgende morgen voorbij: de hele dag regen, mist en sneeuwval. Ons wacht vandaag de Siebenschneidensteig: over zeven bergruggen naar de Edelhütte. Het vergt wat van de balans om zonder uitglijden over de natte blokkenvelden te komen. De bergruggen bevatten her en der klauterwerk. Niet moeilijk, wel leuk.
Siebenschneidensteig ook wel de Aschaffenburger Höhenweg genoemd. Een leuke maar lange dag.
Siebenschneidensteig.
Geregeld wat klauterwerk.
Het weer is blijkbaar niet uitnodigend want we zien niemand vandaag. ‘Het venijn zit hem in de staart’ is de uitdrukking, en dat geldt zeker voor vandaag en misschien wel voor de hele tocht. De regen is overgegaan in sneeuw en steeds voorzichtiger lopen we over het slechter wordende paadje richting Popbergschneide.
Sneeuw, de route wordt steeds slechter zichtbaar en glad.
Erosie heeft het pad op veel plaatsen doen wegspoelen. De grasflanken die we traverseren zijn spiegelglad en steil, de route nauwelijks zichtbaar door sneeuw en mist. Uitglijden is hier geen optie. We voelen ons niet veilig met enkel de wandelstokken en door de pickel in de besneeuwde flank te rammen gaan we trager, maar zeker vooruit. Op de laatste bergrug aangekomen zien we eindelijk ons eindpunt beneden liggen, de Edelhütte. Nog een half uurtje gemakkelijk dalen en we kunnen gaan genieten van onze laatste avond in de bergen.
Geen gemakkelijke route maar wel een die de moeite waard was. Er zit uitdaging en afwisseling in en je hebt prachtige uitzichten. Met het weer hadden we wat geluk. De sneeuw die er nog lag was verwacht en gaf ons de juiste uitdaging. Een mooie, nieuwe herinnering…
We zijn er bijna, nu alleen nog een stukje afdalen naar de Edelhütte.
De Edelhütte in de diepte zichtbaar.
Foto’s
Klik hier om alle foto’s te zien.
Praktisch
Heen- en terugreis deden wij met de auto. Het wandelstartpunt kan je zelf bepalen, wij liepen eerst naar de Gamshütte maar andersom kan evengoed. De auto parkeerden wij in de garage van de Penkenbaan, wat niet erg goedkoop is maar wel relatief veilig. Hier vind je nog andere parkeermogelijkheden. Wij sliepen in de hutten welke we thuis gereserveerd hadden. Wanneer je in het seizoen wandelt kan je dit ook laten doen. Bivakeren in het gebied is verboden. Wij liepen de route van 19 t/m 26 juni en er lag nog veel sneeuw. Wij hadden elk een pickel en stijgijzers bij die we vaak hebben gebruikt en ook noodzakelijk vonden. Zonder hadden we de oversteek van de Mörchenscharte dalwaarts naar de Greizer Hütte niet gemaakt. Een variant op stijgijzers zoals grödeln had eventueel ook gekunnen. Later in het seizoen als de sneeuw gesmolten is heb je geen uitrusting nodig. De route is enkel geschikt voor ervaren bergwandelaars, als beginner heb je op deze route niets te zoeken. In de Gamshütte, Friesenberghaus, Furtschlaglhaus en Edelhütte waren nauwelijks gasten, de andere hutten waren al wat drukker. Verwacht topdrukte in het hoogseizoen, wil je dit vermijden ga dan als de hutten net openen of bijna sluiten. Reserveren in het hoogseizoen is noodzakelijk.
Geschreven door Charissa
Wandelen in de wereld 
