Vrijdag 22 juli 2011
De taxi-chauffeur heeft er vanochtend geen zin in, hij is later dan afgesproken. We zijn gelukkig net op tijd voor onze trein in Eindhoven. Al het ge-trein daarna gaat zonder problemen. Alleen de laatste trein heeft een half uur vertraging, maar dat geeft niks. Na Tarascon sur Ariege hebben we geen aansluitingen meer nodig.
We kamperen vandaag op een vier-sterren-familie-kampeer-paradijs. Leuk, animatie en harde muziek. Morgen lekker wandelen!
Zaterdag 23 juli 2011
Bij de VVV vertellen ze ons dat er geen openbaar vervoer naar Mounicou gaat, ons beginpunt. Er rijdt wel een bus naar Auzat, maar niet vandaag. Dus zijn we naar de D-8 gelopen en hebben we onze duim opgestoken. De vierde auto stopt: een knal-oranje en erg oude Citroën bus. Er zit een jongen en zijn pa in, en die willen ons wel meenemen. Ze gaan richting Mounicou, dus dat komt goed uit.
Bij Vicdessos moet er nog worden getankt. Ze blijven maar doorrijden in de goede richting en uiteindelijk mogen we op de splitsing Mounicou met Cascade de l’Artique eruit. Ongelooflijk, we zijn met één lift tot 800m van ons startpunt gekomen. Dat hadden we nooit gedacht!
Bij de VVV hadden we vanochtend al gezien dat de bewolking vanaf 2200m begint. De rest van de dag laat zich dan ook makkelijk samenvatten in: mist en regen.
Orientatie is erg lastig in de mist. We blijken uiteindelijk te overnachten bij twee meertjes onder ‘le Picot’. Vandaag zien we dat niet, maar morgen pas, als we wakker worden.
Vandaag komen we er ook voor het eerst achter dat de schoenen van Charissa echt lek zijn. D’r sokken zijn echt he-le-maal nat. Hoofdzakelijk van lopen door nat gras. Dat belooft nog wat als het echt gaat regenen.
Zondag 24 juli 2011
Vandaag lopen we richting refuge de l’Etang Fourcat. Een mooi moment om even te genieten van een blikje fris en naar het weer te vragen. De huttenwaard vertelt ons letterlijk: ‘demain d’hîver, mercredi et jeudi beau.’ Dat belooft wat.
Het volgende stuk HRP is erg mooi, al worden we op de hielen gezeten door bewolking en miezelregen.
We hebben ons tentje opgezet bij de middelste van de Estanys de Tristane. Zodra we de tent opgezet hebben, gaat het regenen. Het is daarna de hele nacht niet meer opgehouden met regenen en hard waaien. We worden continu wakker van de wind.
Morgen kunnen we kiezen voor een graat oversteek door Frankrijk, of we kunnen doorlopen naar Andorra. Waar is het goede weer?
Maandag 25 juli 2011
’s Ochtends regent het nog steeds. We zijn erg blij dat we alles, zelfs de binnentent, kunnen inpakken, terwijl de buitentent nog opstaat. We zijn in de regen vertrokken en zijn van plan om naar refugio Sorteny te gaan. Daar kunnen we dan even opdrogen.
Ondertussen raken we de weg kwijt en komen op een weg die niet op onze kaart staat. Onze kaart is uit 2001, en deze weg is erg nieuw. We komen een boswachterspost tegen en vragen er hoe we het gemakkelijkst bij Sorteny kunnen komen. De vriendelijke meneer vertelt ons dat de hut vol zit met padvinders, maar dat er iets verderop nog een klein hutje staat. Die staat niet op onze kaart. Hij vertelt over het weer dat het slecht blijft tot het eind van de week en dat het in Androra een heel klein beetje beter is dan in Frankrijk.
Na vele natte moeizame meters komen we dan eindelijk aan bij de cabana. Heerlijk, even bijkomen.
We hangen onze spullen te drogen en maken een kleine vuurtje. Dan kunnen de schoenen ook een beetje drogen.
Dinsdag 26 juli 2011
Vandaag beginnen we langzaam te stijgen naar Collada dels Meners. Een mooi dal, met veel plantjes en bloempjes. Tijdens het stijgen druppelt het een beetje. Vanaf de col tot aan de hut Cóms de Jan regent het aan één stuk. We lopen in onze thermo broek, met daarover heen onze regenbroek. Dat zorgt ervoor dat je niet zo zweet, en de regenbroek voelt niet zo raar op je huid.
Tegen de middag komen we bij de hut aan, waar we zijn gebleven. Elke keer als de zon zich liet zien, hebben we wat spullen buiten gelegd om te drogen.
’s Middags komt een groep Oost-Europeanen aanlopen. Zij besluiten ook om te blijven. De hutten zijn bijna allemaal hetzelfde gebouwd en bestaan uit 2 kamers. Onze Oost-Europeaanse vrienden besluiten om in de andere kamer te overnachten.
We merken nogmaals dat we een oude kaart hebben. Volgens onze kaart is het dal waar we in kijken, Vall de Ransd, onbewoond. Vanuit de hut zien we duidelijk een paar boerderijen en een nieuwe weg liggen.
Woensdag 27 juli 2011
Volgens onze planning zouden we vandaag pad-loos naar de camping van Ingles lopen. We zitten vanochtend in de wolken en besluiten dus maar om de geel-rode markeringen te volgen. Zo blijven we op een pad, dat is net even makkelijker navigeren.
We stijgen eerst tot Pic de la Passada, om daarna weer te dalen naar Cabana Sorda. Het was makkelijker geweest om op gelijke hoogte te blijven, maar dat kan alleen als we genoeg zicht hebben.
We lunchen bij Cabana Sorda in de eerste zonnestralen van deze dag. Heerlijk. Een beetje mensen kijken, want er komen hier genoeg dagjes-mensen. In het meertje achter de hut wordt gevist.
Na deze heerlijke pauze dalen we af naar Incles. Volgens de kaart ligt Incles aan het einde van een weg, en ligt er een camping. Die weg is er nog, maar er is geen camping te vinden. Een reep en een paar slokken water verder, vertrekken we weer. Nu gaan we weer omhoog, naar de hut Siscaró. Voor de hut zit een ouder echtpaar met een hond. Rustig een boekje lezend in het zonnetje, genieten.
We steken het plateau Pla del Siscaró over en gaan verder omhoog richting Port Dret. Naast een meertje zetten we onze tent op.
Donderdag 28 juli 2011
Vanaf de col Port Dret is een mooi uitzicht op het weer: Frankrijk ligt onder de wolken, in Andorra lijkt het goed weer. Vandaag gaan we de GRT volgen tot l’Hospitalet. Dat is makkelijk, we hoeven alleen maar de geel-rode markeringen te volgen. We lopen over een pad, de wolken in en komen uit bij … Pic del Maià. Dat was niet de bedoeling, blijkbaar volgen we nog steeds de HRP in plaats van de GRT. Omdraaien, een stukje teruglopen, een afkorting verder en dan komen we onder de wolken uit. We zien zelfs het riviertje waar we langs af moeten dalen, Riu de Saint Josep. Gelukkig, dit is weer de goede weg.
Na de afdaling lopen we nog een paar uur door koeien weiden. We komen nog een flink aantal koeien tegen, een hert en een slang. Uiteindelijk komen we uit in Hospitalet.
We hebben niet voor alle dagen avondeten bij, dat zou te zwaar zijn. Onderweg komen we geregeld langs een bemande hut of een dorpje, daar kunnen we vast wel eten. Het is nu rond zes uur, en de Franse ovens staan natuurlijk nog niet aan. Ondanks dat onze Hollandse magen wel wat lusten, kunnen we in dit dorpje niet meer eten dan een sandwich jambon. We willen toch echt nog een stukje doorlopen, dus dan maar een boterham met ham als avondeten. Het voordeel is dat we weer redelijk snel op pad zijn.
Het plan is om vanavond nog een uurtje door te lopen, en dan de tent ergens neer te zetten. Eerst is het veel te steil om een tent neer te zetten en zijn er veel te veel bomen. De bomen bleven maar komen, tot aan 1900 m hoogte! Boven de 1900 m kwamen we alleen maar knollenvelden tegen, of drassige weiden. Ondertussen zijn we alweer bijna bij de volgende hut, dus zijn we maar doorgelopen. We komen aan bij Etang des Bésines om 21.00. Drie uur nadat we vertrokken waren uit Hospitalet, en net voordat het echt donker wordt.
Vrijdag 29 juli 2011
Na mist komt zonneschijn. Eindelijk een ochtend met strak blauwe lucht. Tot aan de Refuge des Bésines komen we veel mensen tegen. Daarna bijna niemand meer. Blijkbaar lopen er veel mensen vanuit het dal naar de hut en dan weer terug. Na de hut zijn we naar Coma d’Anyell gegaan, door een prachtig dal met veel schapen.
Na de col zijn we afgedaald naar Estany de Lanós. Een dal met veel boulder blokken. We kunnen ons hier wel vermaken met ons crashpad.
Het begint langzaamaan toch weer te betrekken als we om het meer lopen. Het schiet lekker op, lopen over relatief vlak terrein. De wind begint ook van zich te laten horen.
We hebben moeite om op de goede plek af te slaan richting de Puig Carlit. We lopen laag bij het meer en kunnen daarom niet ver weg kijken. Waarschijnlijk zijn we één dal te vroeg richting de Puig Carlit gegaan. Hoe hoger we komen, hoe dichtbij de wolken en hoe minder we zien. Uiteindelijk zetten we onze tent neer en beginnen we met koken. Na het eten lopen we nog een stukje door de omgeving. We staan in de buurt van het pad waar we morgenvroeg op verder gaan lopen.
De vraag van vanavond blijft: Was het toetje van vanavond vanille of banaan-smaak?
Zaterdag 30 juli 2011
De ochtend staat in het teken van de Puig Carlit. We staan aan z’n voet met ons tentje, maar kunnen er geen blik op werpen. Voordat de tent ingepakt is, begint de mist op te trekken. Tegen de tijd dat we echt beginnen te stijgen, is de lucht zelfs blauw. Aan deze kant van de berg is het heel erg rustig, geen mens te zien. Dat zal nog wel veranderen.
De top is hartstikke druk. Van de andere kant is de berg een stuk minder steil en het pad beter. Er komen dan ook hordes dagjesmensen omhoog. We lopen flink door naar beneden en proberen wat te eten bij de stuwdam van Lac des Bouillouses. We hebben wel zin in een salade, om de nodige vitamines aan te vullen, maar onze ober zegt dat dat niet gaat. Misschien dat hij met veel moeite een boterham kan regelen. Een andere ober komt net een salade brengen voor de mensen aan de tafel naast ons. We wijzen onze ober er vriendelijk op en ineens mogen wij ook een salade uitzoeken. Merci beaucoup. Oh, en om te onthouden voor de volgende keer: Als je in Catalonië bent en je vraagt een salade met charcutterie, dan moet je echt heel erg van de lokale worsten houden.
Nu wordt het tijd om een beetje te sjoemelen. Er volgt nl niet echt een interessant stuk van onze tocht. Bij het informatie-punt bij de stuwdam vertellen ze ons dat er gratis bussen naar beneden rijden. Daar maken we mooi gebruik van, dat is sneller dan het stuk langs de weg te lopen. Jammergenoeg rijden er geen bussen naar Eyne, een dorpje waar het volgende interessante stuk begint.
Met kaart en kompas weten we over de mountainbike paden tot in Superbolquere te komen. Daar kunnen we bij de Casinó wat brood kopen. We vinden er ook een bordje met “gîte” erop. Dat lijkt ons wel wat, we hebben toch alweer een flink stuk gelopen. Bij de gîte staat een mooi bord in de tuin: “non, complet”…
Om een lang, vermoeiend verhaal kort te maken: We vragen nog een paar keer de weg, we lopen nog een keer verkeerd en om half negen eten we een pizza op de camping in Font-Romeu. Morgen regelen we een taxi naar Eyne, we hebben vandaag genoeg asfalt gezien.
Zondag 31 juli 2011
We hebben heerlijk geslapen op de camping. Bij het inpakken kijkt een ouder echtpaar hun ogen uit. Die geloven niet dat al die rotzooi in 2 rugzakken gepropt wordt. De taxi chauffeur is een grote kletskous. Voor een paar euro kregen we uitleg over Font-Romeu in de winter, over skiën op de piste, uitleg wat zijn naam betekent in het Catalaans, zijn naam in het Latijn, geschiedenis les. Oh, en hij brengt ons precies naar het beginpunt.
Vallée d’Eyne is een prachtig dal met veel bloemen en een riviertje. Bovenaan het dal, waar het riviertje ontspringt maken we ons avondeten en vullen we onze waterflessen bij. Daarna lopen we door naar Coll d’Eina o de Nuria, Pic d’Eina, Pic de Noufonts en uiteindelijk Coll de Noufonts. Een leuke graatwandeling, we kunnen veel dalen inkijken. Op de col vinden we een bivakhutje van gestapelde stenen. Het is er koud en vies. Mooi misschien bij slecht weer, maar nu liggen we liever in onze eigen tent. We zijn een klein stukje afgedaald en hebben daar onze tent neergezet.
Maandag 1 augustus 2011
We worden wakker en het is prachtig weer: blauwe hemel, een zonnetje en een klein beetje wind.
We vervolgen onze tocht over de graat en daarna richting Refugi de Ull de Ter. Een leuke, kleine en oude hut, waar we meteen maar eten. We vragen de waard of we mogen eten en begrijpen van hem dat er een keuze is tussen twee menu’s: meloen met jam en carpaccio OF Spaanse worst met gevulde tomaat en nectarines. We gaan voor menu 1 en zitten even later te smullen van de meloen met carpaccio. Voordat we de waard kunnen bedanken, komt hij aan met de Spaanse worsten. Niks twee menu’s, één menu met twee gangen, menú migdia.
Na een korte siesta, wandelen we rustig verder. We komen langs een ski-station, die ook al aardig veranderd is sinds onze kaart gemaakt is (1991). Daarna weer stijgen tussen de koeien. Boven steken we Pla de Coma Armada over. De vlakte hangt vol mist, maar uiteindelijk vinden we Portella del Callau. De vlakte wordt bevolkt door koeien, paarden en chamois. Vooral de chamois vragen erom om gefotografeerd te worden.
Dinsdag 2 augustus 2011
Wat een nacht, wat een nacht…
Na de col staat een hutje. Daar was al iemand, dus hebben we ervoor gekozen om in de tent te slapen. En onze tent stond in het gras, vlak voor een afzetting van prikkeldraad. Er liepen ’s avonds nog geen koeien daar. Maar ’s nachts dus wel. Veel koeien. Veel koeien die slecht zien bij maneschijn, maar die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Van die koeien met bellen, die boeren en scheten en heel moeilijk adem halen. Nee, wij hebben niet echt lekker rustig geslapen vannacht. ’s Ochtends waren ze natuurlijk weer weg…
De dag begint met een beetje stijgen, beetje dalen, weer wat stijgen en dan zijn we bij Collada des Roques Blanches. Dan een stuk over een onverharde weg en dan komen we aan bij Refuge de Pla Guillem. Even wat eten, wachten tot de dikke druppels voorbij zijn en dan kunnen we beginnen aan de afdaling.
In onze afdaling komen we nog twee Nederlanders tegen. Ze komen ons voorbij als we zonnebrand aan het smeren zijn en we komen ze weer tegen in de hut Marialles. Ze willen daar overnachten en morgen naar de Canigou. Ze zijn alleen niet zo blij met hoeveel ze moeten betalen voor een overnachting in de hut en ze mogen hun telefoon niet opladen van de huttewaard. Wij vertrekken richting cabanne Arago en komen ze even later weer tegen. Ze hebben toch ook besloten om in hun tent te slapen.
De cabanne is dichtgemetseld omdat hij op instorten staat. Er tegenover lijkt het wel een camping, zoveel tentjes staan er. We lopen nog een stuk door en zetten dan ook onze tent neer. Tot een uur of tien waait het erg hard. Je hoort de windvlagen vanuit het dal beneden aankomen, daarna voelen we de wind pas. Ons tentje heeft het er maar moeilijk mee. Na tien uur gaat de wind liggen. We slapen heerlijk…
Woensdag 3 augustus 2011
Het is vanaf onze bivak-plek maar een uurtje lopen en een stukje klauteren naar de top van de Canigou. Een leuk stuk. Boven is het natuurlijk weer druk op deze Catalaanse berg, er is zelfs een hond naar boven gekomen!
Na een tussenstop bij Chalet des Cortalets, zijn we verder gedaald naar Fillols. Van 2784m naar 842m. Ons pad kruist twee keer een onverharde weg waar we jeeps zien. Blijkbaar een taxi of uitstapje naar de hut.
Onze kaart is uit 1991 en daar staat een camping op onderaan de berg. Fingers crossed dat die er nog is. Tijdens de afdaling zien we er geen liggen van boven. Beneden komen we langs een vervallen terrein dat vroeger wel een camping had kunnen zijn. Een paar honderd meter verder blijkt er toch nog een camping te zijn, in het bos. Gelukkig. Grote plaatsen tussen de bomen, een klein, oud huisje dat dienst doet als receptie, bibliotheek, cafeetje, winkeltje. Het bonnetje wordt nog met de hand geschreven. Leuk!
Het einde van de reis
De volgende dag lopen we langs de weg naar Prades. We kunnen er het laatste plekje op de overvolle camping krijgen. Voor 17 euro kunnen we mee doen met het feest ’s avonds. Live muziek en onbeperkt eten en drinken. Nee bedankt.
Van Prades naar Perpignan. Daar in een hotelletje tussen het station en de tattoo-shop overnacht. Daarna met de TGV naar huis…
Foto’s
Klik hier om alle foto’s te bekijken.
Film
Bibliografie
Ton Joosten – De Haute Randonnée Pyrénéenne
Uitgeverij Elmar, 2002
ISBN 90389 1252 8
IGN Carte de Randonnées, 1:50 000, No 7: Haute-Ariège
IGN Carte de Randonnées, 1:50 000, No 8: Cerdagne-Capcir
IGN Carte de Randonnées, 1:50 000, No 10: Canigou
IGN Carte de Randonnées, 1:50 000, No 11: Roussillon
Muntanyes d’Andorra 1:10 000, 3.14
Wandelen in de wereld 