Vrijdag elf uur ’s avonds. Het vliegtuig landt op vliegveld Oslo in de sneeuw. Er is net tien cm verse sneeuw gevallen. De volgende dag checken we in bij Strand Fjellstue, een leuk bergpension met enthousiaste eigenaars Stefan en Surina. Ze serveren het beste Thaise eten dat we ooit geproefd hebben. Strand Fjellstue is ons begin- en eindpunt van deze tocht. Daarnaast zullen we overnachten in DNT self-service hutten, een luxe ten opzichte van de tarp die we meestal gebruiken.
Het sneeuwt nog steeds als we de volgende ochtend willen vertrekken. Door de laaghangende bewolking is het zicht slecht, wat navigeren niet eenvoudig maakt in dit heuvelachtige landschap. Stefan vertelt ons dat de makkelijkste route naar Storkvelvbua om de Ongsjøfjellet (fjellet = berg) heen loopt. Een lange route, maar met dit weer gemakkelijk te vinden. We doen onze ski’s aan, steken het bevroren meer over en beginnen te stijgen.
Boven kunnen we kiezen om door te stijgen naar de pas Leppskardet of voor de langere route die Stefan ons gewezen heeft. We kiezen voor het laatste. We kunnen nog steeds weinig zien en vertrouwen op onze eigen navigatiekunsten en de schaarse bordjes die we tegenkomen (deze dag ongeveer drie bordjes in totaal). In de sneeuw gestoken wilgentakken geven de route aan. Het wordt een lange dag, rond half zes komen we aan bij de hut, die helemaal verijst is. “Volgens mij zie ik een lichtje binnen”, zegt Fred, maar bedenkt zich meteen weer. “Nee, het is toch heel erg donker.” en de hut lijkt verlaten. Tot we bij de deur aankomen en negen paar ski’s in de sneeuw zien staan.
Er zijn negen Noren in de hut, de kachel is al aan, ze hebben water gemaakt en bieden ons meteen wat warm water aan om thee van te maken. In plaats van twee bedden vrij te maken voor ons, maken ze de kleine kamer vrij, die we mogen gebruiken. We maken ons eten klaar en tijdens het eten praten we over de routes en Noorwegen. Zij zijn bezig met een driedaagse tocht. Eergisteren zijn ze hier aangekomen, vandaag hebben ze een dagtochtje gemaakt en morgen gaan ze terug naar het dal. Tijdens de dagtocht vandaag hebben ze niet genavigeerd op de wilgentakken, maar door het slechte zicht hebben ze hun GPS moeten gebruiken. Wij hadden al besloten om bij dit slechte zicht gewoon de aangegeven routes te volgen en krijgen dat ook als tip mee: “Stick to the sticks.”
Stick to the sticks.
Na het eten gaat ieder zijn eigen weg. We kijken wat op de kaart, een aantal mensen leggen een kaartje en anderen lezen. We maken een kop chocolademelk en krijgen een brownie aangeboden. De eigengebakken brownie smelt op onze tong. Wat een luxe, wat een luxe.
“Er zijn twee manieren om te vallen: de faceplant en de bumplant.” Fred krijgt de kans om beide te oefenen.
Vlak voordat we ‘ s morgens willen vertrekken, komt één van de Noren haastig terug de hut in. “There’s a herd of raindeer in the valley. More than one hunderd animals!” Dezelfde kudde die we gisteren zagen vlakbij de hut. Deze kudde is vroeg teruggekomen uit het noorden dit jaar. Tijd om ons weer onder te dompelen in de monochrome wereld van sneeuw en wilgentakken. Door de bewolking is geen diepte te zien en al helemaal geen opgewaaide sneeuw. Zoals Ernst Arbouw omschrijft in zijn artikel (blz 46) in de Hoogtelijn: “Er zijn twee manieren om te vallen: de faceplant en de bumplant.” Fred krijgt de kans om beide te oefenen.
Candlelight dinner.
In Oskampen staan we net onze tanden te poetsen als Charissa ineens roept: “Pak de camera, er loopt daar een vos!” Inderdaad, voor ons Nederlanders speciaal, maar zoals we later vernemen zien ze hier regelmatig vossen. Bij Strand Fjellstue hebben ze zelfs een vos die elke dag dezelfde route loopt langs het bergpension.
De laatste overnachting doen we in Nordbua. Dit is geen hutje van de DNT, maar van de lokale VVV: Gausdal Fjellstyre. Er zijn minder voorzieningen dan in een DNT hut, maar er zijn matrassen en een kachel. Meer hebben we niet nodig. Dit wordt alweer de laatste keer vriesdroogmaaltijd bij kaarslicht deze week.
We gaan snel verder, maar waar naartoe? We moeten tegen de wind in hangen om te blijven staan en voelen de windvlagen flink trekken aan onze rugzakken.
Vanaf het begin van de laatste dag plakt de sneeuw aan onze ski’s. Het is ’s ochtends al +2C en er valt natte sneeuw. We besluiten de korte route terug te nemen, via de pas Leppskardet. Ondertussen wakkert de wind aan. Hoe hoger we komen, hoe slechter het weer. Vlak onder de pas zitten we wederom in een white-out: we zien enkel wit om ons heen, de horizon is niet te onderscheiden. Claustrofobie in een open vlakte. Ondertussen is de wind ook aangewakkerd tot minstens windkracht acht. De wilgentakken staan 25 meter uit elkaar, maar soms moet Charissa vooruit lopen om de volgende tak te zoeken. Eindelijk is daar het verlossende bordje van de pas, compleet verijsd.
We gaan snel verder, maar waar naartoe? We moeten tegen de wind in hangen om te blijven staan en voelen de windvlagen flink trekken aan onze rugzakken. We zien geen wilgentakken meer. We proberen ze te vinden, maar slagen daar ondanks verwoede pogingen niet in. We wisten al van de kaart dat de komende 60 meters steil naar beneden gaan en dat het terrein daarna weer vlakker wordt.
We moeten tegen elkaar schreeuwen om verstaanbaar te zijn. Uiteindelijk besluiten we om noord-noord-oost aan te houden en voorzichtig af te dalen in deze witte wolk. Stap voor stap dalen we af, kijkend op het kompas. We zien wat grijze vlekken, maar kunnen niet zien wat het is. Bomen, rotsen? We zetten weer een paar voorzichtige passen naar beneden als plots de wolk een beetje oplost. We zien bomen en we zien waar we naartoe moeten. Snel dalen we verder af tot bij de bomen. Daar zien we ook weer de volgende wilgentakken. Eindelijk even tijd voor pauze, de eerste reep en slok thee van deze dag.
Het begint te regenen als we onze weg vervolgen langs de wilgentakken. ’s Middags lopen we zeiknat Strand Fjellstue binnen. We kunnen onze spullen drogen in de droogkamer en krijgen een heerlijk Thais soepje aangeboden. Ondanks dat alle Noren die we spreken, zeggen dat het “a horrible winter” is, hebben wij genoten de afgelopen week! We hebben een vos, rendieren en hoenen gezien, alle dagen gedineerd bij kaarslicht in heerlijke warme houten hutten. Vakantie!
Foto’s
Klik hier om alle foto’s te bekijken.
Film
Route
Strand Fjellstue (Espedalen)*
Ongsjøsætran
Leppbua
Storkvelvbua*
Svarttjønnholet
Storhøliseter*
Jotunheimstien
Oskampen*
Øyvassbua
Skriurusten*
Storkvelvbua
Nordbua*
Leppskardet
Strand Fjellstue*
*: overnachting
Bibliografie
2492, Huldreheimen, Spȧtind
DNT Turkart
1:50 000
Voorbeeldtocht DNT
Wandelen in de wereld 